HAN KAPISINDAN GEÇMEZ
Çocukluğumun ve gençliğimin bir kısmı Karagümrük’te geçti. O nedenle Cevat Hocam’la hemşehri sayılırsam da yollarımız orada kesişmedi, kesişemezdi....
Son bir kaç hafta içinde üstü üste gelen kötü, acı haberler içimi dağladı. Okuldaşımız Doruk Pamir’in kardeşi, can dostum Ahmet Duru Pamir, arkasından bir başka kardeşim, sınıfdaşım, yoldaşım Murat Balamir, ve en son da hepimizin bildiği, sevdiği, saydığı Hocam, Ustam, Ağabeyim Cevat Erder beni/bizi bırakıp gittiler.
Cevat Hocam için Mimarlar Odası geçen yıl onun doğum gününe yetiştirdikleri bir anı kitabı oluşturmuştu. İçinde benden de bir pasaj var. Blog ‘a katkıda bulunanların hepsi, belki izleyenlerin de bir kısmı, Cevat Hocam’la yolları kesişmiş olanlardır sanıyorum. O yüzden, uygun göreceğiniz varsayımıyla, Blog’a yüklenmesi için pasajın tamamını, kitapta yer aldığı gibi, iletiyorum. Hocam başta olmak üzere tüm yitirdiklerimiz ben/bizler yaşadıkça anılarımızda yaşasın diyedir. Elimden gelen bu.
Sağlıkla, sevgiyle, dostlukla,