Elveda Mariupol / Sadık Mercangöz

 Yine Savaş öyküsü

ELVEDA MARIUPOL

        Sabah erken kalkmayı severdi. Yatakta yalnızdı. Pencereye doğru döndü. Perde pencereyi tam olarak örtememiş küçük bir kısmı aralık kalmıştı. Oradan mat gri bir ışık giriyordu odaya.  Şehrin üzerinde parçalı bulutlu bir hava hâkimdi. Böyle mat gri bir hava can sıkıcı olurdu onun için. Başucundaki zile uzandı ve biraz sonra gelen hizmetçiye perdeyi ve pencereyi açtırdı.  Soğuk hava içeriye doluştu birden. “Böyle giderse ara ara kar da atıştırabilir” diye mırıldandı. Gözlerini kapadı, patlayan tankların o korkutucu görüntüleri, çamurlara bulanmış asker mi sivil mi olduğu anlaşılmayan cesetler, başına üşüştüler....

....

        Yuri profesyonel bir asker değildi. Askerliğini yıllar önce yapmış, son on senedir bu büyük çelik fabrikasında döküm ustabaşısı olarak çalışıyordu.  

O koca Siemens- Martin benzeri Sovyet tarzı fırın, 1935 den beri her gün yirmi dört saat yanar ve demir ve çelik dökümüne devam ederdi. Bu kazan durdurulursa sönmesi ve soğuması günler sürer, eğer içindeki hurufat boşaltılmadan söndürülürse içindeki eriyik katılaşır ve ocak elden giderdi. Boşken tekrar yakılırsa onun da rejime girmesi haftalar alırdı. Fabrika çalışanları ve sosyal tesisleriyle beraber bu tesis ve çevresi, Mariupol kenti içinde kent görünümündeydi. Bu fabrika Avrupa’daki en büyük fabrika olup ...

Devamı için...